Towarzyszą mi emocje, jak w czasach, gdy Litwa wstępowała do NATO, kilka lat po Polsce i z polską pomocą, albo gdy razem wkraczaliśmy do Unii Europejskiej.
13 grudnia zrealizował się pierwszy odcinek najlepszego scenariusza, jaki można było sobie wyobrazić w stosunkach polsko -litewskich. Stosunkach, które osiągały od kilku lat kolejne dna.
Powstał wreszcie rząd, w którym jednym z czterech koalicjantów jest polska partia, mająca znaczącą reprezentację w Sejmie. Gabinet z polskim, bardzo obiecującym, politykiem Jarosławem Niewierowiczem jako szefem strategicznego resortu – Ministerstwa Energetyki.
Jest szansa na wzajemne poznanie się polityków litewskich z tymi wywodzącymi się z mniejszości polskiej, dotąd przyjmowanej z nieufnością. Co nie mniej ważne, pojawiła się szansa na to, by Akcja Wyborcza Polaków na Litwie zatroszczyła się o całą Litwę, a reszta partii tworzących rząd serio potraktowała problemy tych kilku rejonów, gdzie dominuje mniejszość polska.
Pierwszy odcinek najlepszego scenariusza skończył się happy endem: nowy rząd zobowiązuje się poprawić stosunki z Polską. Wie, że nie da się tego zrobić bez zmiany podejścia do Polaków na Litwie. Dlatego obiecuje, że – na początek– załatwiona zostanie sprawa polskiej pisowni nazwisk oraz podwójne nazewnictwo ulic.
Z zainteresowaniem obejrzę następne odcinki. Bardzo kibicuję aktorom, przypominając, że serial mogą przerwać reżyserzy, którzy wolą kino narodowe albo rosyjskojęzyczne.
Emocje mają to do siebie, że zaślepiają. Od razu więc założyłem, że piszę tym razem jako zaślepiony. Choć doświadczenie podpowiada, by do obietnic składanych przez litewskich polityków podchodzić ostrożnie.
Gest, na który Warszawa czekała, został jednak w Wilnie wykonany. I to jest w tej chwili najważniejsze. Trzeba nań odpowiedzieć.
