Wybudowany został z inicjatywy konsula Marka Wipsaniusza Agryppy w latach 27 – 25 p.n.e. w dość szczególnych czasach tzw. „transformacji ustrojowej”, kiedy na gruzach republiki rzymskiej krystalizowało się cesarstwo. Budowla ta wzniesiona na ówczesnym Polu Marsowym (dzisiaj Piazza della Rotonda) była świątynią rzymską poświęconą kultowi wszystkich bogów, których liczba wzrastała w miarę rozszerzania się imperium.

Rzymianie, bowiem, podczas swoich licznych wypraw wojennych anektowali nie tylko podbite ziemie, ale także przejmowali elementy kultury zwyciężonych narodów, w tym także ich wierzenia. Wraz z napływającą do Rzymu wolną ludnością oraz niewolnikami z podbitych państw i regionów, przybywali również ich bogowie zwłaszcza z terenów Grecji, Egiptu czy Mezopotamii. To wszystko zaowocowało przemieszaniem i łączeniem się ze sobą różnych religii i wyznań (tzw. synkretyzm religijny), które zadomowiły się w stolicy imperium znajdując wielu nowych wyznawców.

Panteon w dzisiejszym kształcie jest dziełem architekta Apollodorosa z Damaszku, który odbudował go na polecenie cesarza Hadriana w latach dwudziestych II wieku n. e. po pożarze, który strawił dawną budowlę (w 80 r. n.e.) niemal doszczętnie zostawiając jedynie kolumnadę. Nowa konstrukcja ma plan kolisty i pokryta jest kopułą z otworem pośrodku tzw. okiem (oculus) o średnicy 9 metrów, co jest dość ciekawym rozwiązaniem, przez który wpada światło dzienne rozjaśniając dość mroczne wnętrze. Kasetonowy sufit kopuły nadaje wnętrzu lekkość i harmonię, a całość spoczywa na grubych murach szerokości 6,2 metra, w których niszach mieściły się dawniej posągi zapewne najważniejszych bóstw. Interesujące jest też to, że wysokość budynku jest równa jego szerokości i wynosi 42,2 metra. Nad frontonem w stylu greckim znajduje się napis upamiętniający pierwszego fundatora (M.W. Agryppę).

Budowla ta od roku 609 stała się miejscem kultu chrześcijańskiego i dzięki temu nie podzieliła smutnego losu innych świątyń starożytnego Rzymu i nie została rozebrana i wykorzystana na budowę pałaców i rezydencji papieży i innych dostojników Kościoła. Wykorzystano jedynie znajdujące się w środku elementy i konstrukcje z brązu (kolumny, wzmocnienia, które zastąpiono drewnem), przetapiając je na armaty do Zamku św. Anioła, oraz na baldachim Berniniego do bazyliki św. Piotra w Watykanie. Po roku 1870, Panteon stał się mauzoleum królów włoskich: Wiktora Emanuela II i Humberta I, oraz (wcześniej) miejscem pochówku niektórych artystów upiększających go jak np. Rafaela Santi, który kierował jego odnową w okresie renesansu.

Ta imponująca budowla, mimo że straciła wiele z dawnej świetności nadal zadziwia i zachwyca swoją wspaniałością, kunsztem wykonania, monumentalnością i jest do dzisiaj doskonałym pomnikiem starożytnej sztuki budowlanej.