Jezus rzekł im w odpowiedzi: Nie szemrajcie między sobą! Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. Napisane jest u Proroków: Oni wszyscy będą uczniami Boga. Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Mnie. Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto /we Mnie/ wierzy, ma życie wieczne. Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata”. (J 6,41-51)
Bóg wiele razy i na różne sposoby przemawiał do ludzi. Poznawanie Boga przez wieki było utrudnione z powodów geograficznych, socjalnych, komunikacyjnych i wielu innych. Teraźniejszy świat można powiedzieć, w dużej mierze przezwyciężył te trudności. Słowo Boże jest dostępne we wszystkich językach. Możemy poznać tysiące świadectw ludzkiego spotkania z Bogiem. Wygląda, że nas otaczający świat, daje wszystkie możliwości, aby Bóg był przyjęty do naszego życia. Tylko powstaje pytanie: dlaczego tak nie jest?
Ludzkość ciągle rozwijając się i stawiając stawkę na swoje możliwości coraz bardziej gubi się w relacji z Bogiem. Można zauważyć, że myślenie ludzkie prowadzi tylko ku wywyższaniu swoich możliwości. Nie zostaje miejsca dla Boga, ponieważ wszystko mogę sam. Mogę w pełni być samodzielny. Przecież wszystko potrafię. Ale czy tak naprawdę?
Gdy sie jednak pojawiają jakieś problemy i kłopoty - co czynimy? Na pewno mamy jakiś sposób na to. Szukamy sposobu by mieć wsparcie i pomóc. Tylko czy tak cały czas, tylko w taki sposób można żyć? Czy nie da się tak poukładać by Bóg może miejsce w naszej codzienności miał. Gdyby tak nie wątpić.
Bóg czyni kolejny krok w naszą stronę. Sam chce zostać z nami na cały czas. Przemawiając do nas w różny sposób postanowił sam siebie nam zostawić. Zostawia siebie jako chleb na życie, którego tak naprawdę pragniemy i szukamy.
