Język litewski należy do wschodniego odłamu języków bałtyckich. Spośród wszystkich języków indoeuropejskich zachował najwięcej cech archaicznych. Język literacki ma swoje początki w XVI wieku, natomiast ukształtował się on w XIX wieku na podstawie dialektu auksztockiego.
Litewski jest językiem urzędowym na terenie Litwy. W Polsce jest on językiem licznej mniejszości narodowej, zamieszkującej głównie w powiatach sejneńskim i suwalskim. Polscy Litwini porozumiewają się na co dzień przede wszystkim w dialekcie dzukijskim, odmiennym od literackiego litewskiego, którego naucza się w szkole oraz używa w Republice Litewskiej.
Alfabet
A Ą B C Č D E Ę Ė F G H I Į Y J K L M N O P R S Š T U Ų Ū V Z Ž
Łącznie językiem litewskim w Polsce posługuje się około 30 tys. osób. Język litewski używany jest także w krajach byłego Związku Radzieckiego, w Wielkiej Brytanii, Ameryce Północnej oraz Południowej.
Kultywowanie tradycji języka litewskiego jest możliwe dzięki działalności Stowarzyszenia Litwinów w Polsce. Wydaje ono litewskojęzyczny dwutygodnik „Aušra” (pol. „Jutrzenka”), a oprócz tego opublikowało kilkanaście książek w języku litewskim. W gminach Sejny i Puńsk oraz w mieście Sejny działają także szkoły podstawowe z litewskim językiem nauczania, w których uczniowie mogą poznawać język i pielęgnować jego tradycję. Naukę w języku litewskim mogą następnie kontynuować w litewskojęzycznych gimnazjach w Sejnach i Puńsku oraz liceum działającym w ramach puńskiego Zespołu Szkół z Polskim i Litewskim Językiem Nauczania. W gminie Puńsk język litewski jest językiem pomocniczym. W gminie tej są także podwójne polsko-litewskie tablice.
W pliku audio jest zacytowany urywek z Ustawy o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym.
"Osoby należące do mniejszości mają prawo do używania i pisowni
swoich imion i nazwisk zgodnie z zasadami pisowni języka mniejszości,
w szczególności do rejestracji w aktach stanu cywilnego i dokumentach tożsamości.
Osoby należące do mniejszości mają w szczególności prawo do:
1) swobodnego posługiwania się językiem mniejszości w życiu prywatnym i publicznie;
2) rozpowszechniania i wymiany informacji w języku mniejszości;
3) zamieszczania w języku mniejszości informacji o charakterze prywatnym;
4) nauki języka mniejszości lub w języku mniejszości.
Przed organami gminy, obok języka urzędowego, może być używany, jako język pomocniczy, język mniejszości.
Dodatkowe tradycyjne nazwy w języku mniejszości mogą być używane obok:
1) urzędowych nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych,
2) nazw ulic – ustalonych w języku polskim na podstawie odrębnych przepisów."
