Dokonali tego na polskim samolocie RWD-6, którego współkonstruktorem był inż. Stanisław Wigura. Dziś dzień 28 sierpnia obchodzony w Polsce jest jako święto lotnictwa polskiego.
Zawody lotnicze „Challenge“ w 1932 roku rozgrywane były po raz czwarty w historii. Do rywalizacji stanęło ponad 40 załóg z Czechosłowacji, Francji, Niemiec, Polski, Szwajcarii i Włoch (8).
Zawody „Challenge” składały się z trzech oddzielnych konkurencji. W pierwszej kolejności rozgrywano próby sprawności technicznej. Kolejny etap stanowił lot na dystansie ponad 7 tys. km. i po tej konkurencji polska załoga objęła prowadzenie w klasyfikacji generalnej, tuż za nimi jednak byli faworyci zawodów - piloci z Niemiec. W ostatniej konkurencji - próbie prędkości maksymalnej – polski RWD-6 osiągnął prędkość 214 km. Choć inne samoloty uzyskiwały wyższe prędkości, to po zliczeniu punktów uzyskanych we wszystkich trzech konkurencjach okazało się, że zwycięstwo w zawodach odnieśli Franciszek Żwirko i Stanisław Wigura.
Dwa tygodnie później, 11 września 1932 roku, Żwirko i Wigura zginęli podczas lotu do Pragi na mityng lotniczy, organizowany przez czeski aeroklub. Nad czeskim Cierlickiem w okolicach Cieszyna, ich lekki samolot dopadła szalejąca burza i maszyna, która świetnie radziła w międzynarodowych turniejach, nie sprostała porywistym podmuchom wiatru, które cisnęły nią o ziemię. Franciszek Żwirko zginął mając 37 lat, pozostawiając żonę i dwuletniego syna. 29-letni Stanisław Wigura nie zdążył jeszcze założyć rodziny.
Franciszek Żwirko urodził się 16 września 1895 r. w Święcianach na Wileńszczyźnie. Już jako 14-latek dostał się do szkoły pilotażu, jednak po miesiącu zrezygnował z zajęć. Podczas I wojny światowej został powołany do armii rosyjskiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Irkucku, służył w piechocie, walcząc z Niemcami. Służbę w armii rosyjskiej zakończył w randze porucznika. W 1917 zgłosił się do tworzącego się korpusu polskiego gen. Dowbora-Muśnickiego w Rosji. Po demobilizacji korpusu w lipcu 1918 roku, wstąpił w sierpniu do Armii Ochotniczej gen. Denikina, walcząc w rosyjskiej wojnie domowej.
Ukończył wówczas kurs obserwatorów lotniczych. We wrześniu 1921 przedostał się przez granicę do Polski i zgłosił do służby w polskim lotnictwie. Po pewnym czasie zaczyna wówczas odnosić liczne sukcesy w lotnictwie sportowym, bije światowe rekordy, zwycięża kolejne, organizowane w kraju zawody lotnicze. Po krótkim okresie pełnienia funkcji komendanta Ośrodka Lotniczego Przysposobienia Wojskowego w Łodzi zostaje szefem pilotażu w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie. W 1930 r. jest zmuszony wycofać się z udziału w „Challenge 1930” z powodu awarii RWD-4, na którym startuje. Dwa lat później – wraz z Wigurą – zwycięża.
Stanisław Wigura (ur. 9 kwietnia 1901 w Warszawie) był polskim konstruktorem lotniczym, inżynierem i lotnikiem, współzałożycielem zespołu konstrukcyjnego RWD, wykładowcą Politechniki Warszawskiej.
