Zdaniem specjalistów od języka, uwzględniając osoby zawierające małżeństwa z obcokrajowcami, możliwe są wyjątki, jednak „nie powinny one niszczyć całego systemu pisemnego języka litewskiego“. Ponadto językoznawcy twierdzą, że żadna grupa oparta na narodowości nie może mieć żadnych przywilejów.
„Obecnie w kontekście geopolitycznym należy dążyć do integralnego i jednolitego społeczeństwa, które zdoła utrzymać tożsamość i tradycje języka litewskiego. Nie można łamać Konstytucji, która język litewski uprawomocniła jako państwowy” - napisano w oświadczeniu Instytutu Języka Litewskiego.
Podczas dyskusji naukowcy zwrócili uwagę na to, że są integralną częścią języka litewskiego. W literaturze, mediach oraz w pracach naukowych mogą pojawiać się zapisy nazwisk nie w języku państwowym, ale w tym wypadku, są traktowane, jako cytaty z języka obcego.
Natomiast imiona i nazwiska litewskich obywateli są częścią języka litewskiego, dlatego ta zasada nie może być wobec nich stosowana.
Specjalistka od języka Onutė Aleknavičienė jako przykład wzięła popularne w Polsce nazwisko Jelenik (według niej po litewsku nazwisko brzmiałoby – Yelaėnik).
"Ile razy w urzędzie trzeba będzie dopytywać człowieka, w jaki sposób zapisać usłyszany dźwięk, który znajduje się w dwóch miejscach – "y" i "ė”? Jeżeli się nie uda prawidłowo zapisać, wówczas system nie zidentyfikuje tej osoby’’ – przekonywała językoznawczyni.
"Przypomnę historię, kiedy w roku 2011 w Austrii by zatrzymany, a następnie zwolniony Michail Golovatov, figurant sprawy tzw. 13 Stycznia. Chociaż miał wydany europejski list gończy, w bazie Schengen był zapisany, jako „Michail", a w paszporcie, jako „Mikhail". Pretekstem nie wydania go była tylko jedna litera’’ – dodała Aleknavičienė.
Jednak większość językoznawców jest przekonanych, że problem zapisu imion i nazwisk w dokumentach tożsamości mogłyby rozwiązać dwa wpisy – oficjalny, zapisany tylko w języku litewskim i nieoficjalny – zapisywany w języku nielitewskim.
