W 2012 grupa domorosłych astronomów wypatrzyła niecodzienne zjawisko w postaci chmury oparów, wyraźnie unoszącej się wysoko ponad powierzchnią Czerwonej Planety. Artykuł w periodyku Nature opisuje, że formacja tych chmur powstała w przeciągu 10 godzin, na wysokości ponad 250 km. Kłęby oparów pozostały tam przez 10 dni.
Naukowców zastanawia nie sam fakt zaistnienia tego zjawiska, gdyż według informacji Europejskiej Agencji Kosmicznej takie chmury pojawiały się już wcześniej, lecz wyjątkowy sposób, w jaki się uformowało. Dotychczas marsjańskie obłoki zazwyczaj nie przekraczały wysokości 100 kilometrów (jedynym znacznym wyjątkiem jest pewna chmura zaobserwowana przez teleskop Hubble’a w 1997), a w 2012 wzbiły się znacznie wyżej. Na wysokości 250 kilometrów granica pomiędzy próżnią kosmosu i atmosferą planety jest bardzo cienka. Tym zatem dziwniejszy jest fakt, że opary „wytrzymały” tam aż 10 dni.
Naukowcy próbują rozwiązać powyższą zagadkę wykorzystując obrazy ze zbiorów amatorskich astronautów oraz profesjonalnych zdjęć wykonanych przez teleskop Hubble’a. Nie udało się, niestety, do tych celów użyć materiałów, które ewentualnie mogłyby zdobyć satelity krążące wokół planety – pechowo wszystkie znajdowały się akurat w położeniu uniemożliwiającym uwiecznienie tajemniczych obłoków.
Jedna z rozważanych przez badaczy teorii zakłada, że w rzeczywistości zjawisko nie ma nic wspólnego z chmurami. Według niej, owe „obłoki” miałby być tak naprawdę marsjańskim odpowiednikiem naszej zorzy polarnej, z tym, że o wiele większej i jaśniejszej. Za takim rozwiązaniem zagadki przemawia jej lokalizacja, położona w regionie o silnych polach magnetycznych, sprzyjającym powstawaniu takich zjawisk.
Inna wersja zakłada, że chmury te stworzone są ze zmiksowanych cząsteczek oparów wody, pyłu oraz suchego lodu. Badacze jednak mają tutaj sporo wątpliwości, gdyż zawędrowanie takiej mieszanki na wysokość 250 km wymagałoby wystąpienia jakiejś nieodkrytej jeszcze anomalii.
