Obecnie na Zachodzie lekarze (neurolodzy czy psycholodzy) bardzo często zalecają pacjentom kąpiel słoneczną. Bo słońce sprzyja wydzielaniu hormonu szczęścia - serotoniny, a bez niej nie ma ani apetytu na seks, ani na życie. Udowodniono, że latem jest statystycznie mniej prób samobójczych oraz maleje liczba zawałów. Osoby, które częściej bywają na słońcu, rzadziej zapadają na wieńcówkę. Część badań dowodzi, że ma to związek z ilością witaminy D w organizmie i w efekcie przyswajaniem wapnia. Wapń tymczasem wpływa na prawidłową kurczliwość serca, reguluje ciśnienie i krzepliwość krwi. Nadmiar jednak wapnia może sercu szkodzić.
Obecnie panuje stereotyp, że od słońca skór szybciej starzeje. To nie jest do końca prawda. Słońcem skórę można leczyć. Bywa, że nie tylko łagodzi problemy estetyczne (łojotok, trądzik), ale i medyczne. Zdarza się, że pod wpływem promieni słonecznych następuje czasowa remisja objawów łuszczycy. Nie dotyczy to, niestety, wszystkich pacjentów, ale pod nadzorem lekarza na pewno warto spróbować.
Słońce pozwala organizmowi samodzielnie wytwarzać niezwykle cenną witaminę D. Ta przede wszystkim chroni dzieci przed krzywicą, a dorosłych przed osteoporozą i złamaniami. Ostatnie badania dowodzą nawet, że przedłuża życie. Pojawiły się jednak sugestie, nawet poważnych naukowców, że popularna ochrona przed szkodliwym promieniowaniem, uniemożliwiła konieczną pracę słońca, a my cierpimy na niedobory witaminy D.
Amerykańskie badania wykazały, że w USAjuż 70 proc. dzieci ma za mało tej witaminy. Początkowo obwiniano kremy z filtrami... Okazało się jednak, że "ofiary" ochrony przeciwsłonecznej w większości w rzeczywistości cierpiały na niedobory z powodu nadmiernej miłości do komputerów i telewizji. Nie wychodziły na spacery, nie opalały się, nie grały w piłkę, miały nadwagę.
