Kim są surogaci seksualni? „Surogat jest członkiem trzyosobowego zespołu terapeutycznego (nadzorujący terapeuta, klient i sam surogat), który w programie leczenia odgrywa rolę partnera dla klienta z dysfunkcjami oraz uczestniczy w empirycznych doświadczeniach w ramach których mieści się zmysłowy i seksualny dotyk oraz trening umiejętności społecznych i seksualnych” — taką definicję proponuje Międzynarodowy Związek Profesjonalnych Surogatów (International Professional Surrogates Association – IPSA).

W latach 80-tych w USA zostały przeprowadzone badania, które próbowały określić, kim są surogaci i co dokładnie odbywa się w prowadzonych przez nich gabinetach. Na podstawie ankiet przeprowadzonych z 54 z nich ustalił, że sam seks – w różnych formach - zajmuje jedynie ok. 12 proc. czasu, który spędzają razem z pacjentami.

Większość czasu jest poświęcana na rozmowę oraz różne ćwiczenia, w które angażuje się dotyk. Takie jak choćby masaż. Ważne są także zajęcia, które mają pacjentów nauczyć akceptacji dla własnego ciała. Jak wyglądają? Wykorzystuje się w nich lustro i dużo mówi: o wadach i zaletach.

Terapia zastępczych partnerów powstała w epoce rewolucji seksualnej dzieci kwiatów, która skorzystała z wcześniejszych doświadczeń . W Stanach Zjednoczonych w latach 50-tych szeroko eksperymentowano bowiem z behawioralnymi terapiami zaburzeń seksualnych. Początkowo ich celem było odkrycie metod, które pozwoliłyby na większą kontrolę ludzkiej seksualności, starano się z jej pomocą zniechęcać „rozwiązłych” dorosłych do zbyt częstych stosunków seksualnych.

W lat 60-tych, kiedy techniki behawioralne zaczęto wykorzystywać także w innym celu: by ludzi seksu uczyć, a nie do niego zniechęcać. Ludźmi, którym przypisuje się zasługę zrewolucjonizowania seksualnych terapii, była para: William Masters i Virginia Johnson.

Część jednak seksuologów i psychologów jest sceptyczna wobec seksualnych uzdrowicieli. Twierdzą oni, że taka ingerencja w intymne życie człowieka może bardziej zaszkodzić niż pomóc.

Source
Wszelkie informacje opublikowane na DELFI zabrania się publikować na innych portalach internetowych, w mediach papierowych lub w inny sposób rozpowszechniać bez zgody DELFI. Jeśli zgoda DELFI zostanie uzyskana, trzeba obowiązkowo podać DELFI jako źródło.
pl.delfi.lt
Comment Show discussion (5)