"W ciągu kilku dni trwania festiwalu mieszkańcy Wileńszczyzny mieli wyjątkową okazję obejrzenia dorobku Polskiego Studia Teatralnego w Wilnie, jak również zespołów teatralnych działających przy ośrodkach kultury" - powiedziała PL DELFI Lilia Kiejzik, reżyser Polskiego Studia Teatralnego w Wilnie.
Tegoroczną imprezę otworzyło przedstawienie „Emigranci“ wg Sławomira Mrożka, w reżyserii Sławomira Gaudyna.
W Miednickim Ośrodku Kultury wystawiono bajkę H. Ch. Andersena „Brzydkie kaczątko“ (Trupa teatralna Bezdańskiego Ośrodka Kultury) oraz przedstawienie Sławomira Mrożka „Serenada“ w reżyserii Pawła Matuizo i Agnieszki Rawdo (aktorzy z Miednickiego Ośrodka Kultury).
Festiwal zamknęła grupa teatralna „Studio bis“ z Miejskiego Domu Kultury w Pruszkowie wystawiając sztukę „Czas na casting“ w reż. Gerarda Położyńskiego.
"W imieniu Polskiego Studia Teatralnego pragnę złożyć życzenia wszystkim kierownikom teatrów, reżyserom, aktorom, osobom związanym z teatrem i oczywiście naszej publiczności, która jest siłą napędową każdego teatru" - dodała Kiejzik.
Dzień Teatru
Dzień Teatru ustanowiono w czerwcu 1961 roku podczas 9. światowego kongresu Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (International Theatre Institute - ITI) w Helsinkach (działającego pod auspicjami UNESCO). Dzień obchodów ustalono na 27 marca, w rocznicę otwarcia Teatru Narodów (Theatre of Nations) w Paryżu.
W tym dniu, co roku, rozsyłana jest wiadomość, tłumaczona na ponad 20 języków, od wybitnego człowieka teatru zawierająca jego przemyślenia na temat teatru i światowej harmonii. Pierwszą taką wiadomość wysłał w 1962 roku Jean Cocteau.
Na 52. Międzynarodowy Dzień Teatru orędzie napisał Dario Fo, włoski reżyser i aktor, laureat literackiej Nagrody Nobla.
„Dawno temu władza, nietolerancyjna wobec komediantów, rozwiązała problem wypędzając ich z kraju. Dzisiaj, aktorzy i zespoły mają trudności ze znalezieniem publicznej przestrzeni teatralnej, z której mogliby się zwrócić do publiczności - wszystko za sprawą kryzysu. Rządzący zatem nie mają już problemów z kontrolą tych, którzy wyrażają się z ironią i sarkazmem.
Przeciwnie niż w okresie włoskiego renesansu, gdy władza liczyła się z aktorami i dobrze im płaciła, ponieważ mieli wielki posłuch u publiczności. Powszechnie wiadomo, że wielki exodus komików dell`arte nastąpił w okresie kontrreformacji, kiedy na mocy dekretu likwidowano wszystkie pomieszczenia teatralne, zwłaszcza w Rzymie, i oskarżono aktorów o zniewagę Świętego Miasta. Papież Innocenty XII pod wpływem żądań konserwatywnej burżuazji oraz czołowych przedstawicieli kleru, nakazał w 1697 roku zburzenie Teatru Tordinona, na scenie którego - według moralistów - odbywało się najwięcej nieobyczajnych występów.
W czasach kontrreformacji kardynał Carlo Borromeo, działający na północy, poświęcił się działalności inspirującej zbawienie "Synów Mediolanu" i ustanowił precyzyjne rozróżnienie między sztuką o wielkiej sile duchowej, a teatrem manifestującym świeckie profanum. W liście do swoich współpracowników, który cytuję z pamięci, wyraża się mniej więcej tak: "My zajmujący się tępieniem zła, dołożyliśmy wszelkich starań by posłać na stos teksty o niechlubnych treściach, usuwamy je z pamięci ludzkiej, ścigamy tych, którzy je upowszechniają drukiem. Najwidoczniej jednak, gdy tylko uśpiliśmy naszą czujność, diabeł zadziałał ze wzmożoną przebiegłością.
O ile bardziej wnika w duszę to, co widzą oczy, niż to co możemy przeczytać w książkach. Podobnie jak słowo podkreślone głosem i właściwym gestem bardziej zawłaszcza i drąży umysły młodzieży i dziatek, niż może zrobić to wydrukowana martwa litera . Należy zatem usunąć z naszych miast aktorów teatralnych, jak robi się to z osobami niepożądanymi.
Toteż nadzieją na ostateczne rozwiązanie kryzysu jest „wielkie wypędzenie” nas, a zwłaszcza młodzieży pragnącej opanować sztukę teatru – powstanie „nowej diaspory” komediantów, artystów, którzy z tej niefortunnej sytuacji wyciągną niespodziewane korzyści i położą fundamenty nowego teatru“.
