Karol Lubianiec urodził się 7 stycznia w 1866 r. w miejscowości Lubiańce (parafia Nacza na terenie obecnej Białorusi), w rodzinie Józefa i Hermenegildy z Kozakowskich. W latach 1875-1879 uczył się w Wilnie w gimnazjum. Potem pracował w biurze, w głębi Rosji. W 1886 r. wrócił na wieś i pracował na roli. Zimową porą uczył wiejskie dzieci sztuki czytania i pisania. W 1889 r. wstąpił do Seminarium w Wilnie. Po ukończeniu Seminarium Zwierzchność Diecezjalna wysłała go do Akademii Duchownej w Petersburgu. Tam w 1898 r. otrzymał święcenia kapłańskie i skończył studia ze stopniem magistra teologii. Został skierowany na stanowisko ojca duchownego w wileńskim seminarium.

W 1907 r. założył Towarzystwo Domu Serca Jezusowego na przedmieściu Wilcza Łapa. Tu przy ul. Dobrej Rady w 1913 r. pobudował neogotycki kościół Opatrzności Bożej (twórca projektu – August Klein) i 4 budynki, w których mieściła się "Ochrona" i "Internat", dające przytułek dla około 500 osób (w 1918 r.), w tym dla ok. 300 dzieci do 12 lat. Założono tu szkołę miejską oraz warsztaty, w których dziewczęta i chłopcy uczyli się zawodu. Wyroby z warsztatów sprzedawano we własnym sklepie. W jednym z tych budynków, przy ulicy Dobrej Rady, Karol Lubianiec urządził kaplicę p. w. Matki Boskiej Dobrej Rady. Wobec władz rosyjskich uchodziła ona za pracownię rzemieślniczą i przy poświęceniu jej dla zmaskowania i zmylenia policji, były ustawione warsztaty stolarskie i szewskie. Tutaj także powstała potajemna szkółka polska pod opieką Celestyny Frydówny.

Towarzystwo Lubiańca utrzymywało również "Betanię", schronisko dla starszych i chorych przy ul. Konarskiego 13. Oprócz tego założył ks. Lubianiec podobne ochrony w Czarnym Borze i Laurowie. W 1920 r., przejął pod swoją opiekę zakłady rzemieślnicze przy ul. Stefańskiej. W 1925 r. przekazał swoje zakłady opiekuńcze zgromadzeniom zakonnym. Salezjanom oddał zakłady przy ul. Dobrej Rady i przy ul. Stefańskiej, siostrom Urszulankom Szarym – w Czarnym Borze, a Salezjankom – w Laurowie. Betanię natomiast przekształcił z czasem w dom dla księży emerytów i przekazał stowarzyszeniu kapłanów "Unitas".

Karol Lubianiec zainicjował także budowę dziś już nieistniejącego kościoła Serca Jezusowego. Projektantem tej świątyni, która w 1964 r. została przebudowana na Dom Kultury Budowlanych, był znany architekt i rzeźbiarz Antoni Wiwulski, autor Pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie, Trzech Krzyży w Wilnie i kaplicy w Szydłowie.

Ks. Karol Lubianiec poświęcił się pracy misyjnej na wschodnich terenach Archidiecezji Wileńskiej. Najpierw (od 1929 r.) zorganizował placówkę w Minojtach, jako ośrodek pracy misyjnej, a następnie (w 1935 r.) przeniósł się w okolice Mołodeczna, objął tutaj ubogą filię parafii Kraśne, zwaną Plebanią. Podczas II wojny światowej, jego działalność nie podobała się władzom okupacyjnym – Niemcom. To z pewnością było przyczyną jego uwięzienia i rozstrzelania. Niestety, nie mamy dokładnej daty jego śmierci.

Według ks. Sopoćki uwięziony został 22 VII 1942 r. w Wilejce (miasto w Białorusi) i następnego dnia rozstrzelany w lesie. Natomiast według ks. W. Szołdrskiego, ks. W. Jacewicza i ks. J. Wosia rozstrzelany został 28 IX 1942 r. Nie wiadomo gdzie spotkała go męczeńska śmierć i gdzie spoczęły jego doczesne szczątki. Miejscowa ludność jego śmierć skomentowała krótkim powiedzeniem – "zabili świętego".
Ksiądz Karol Lubianiec
Source
Wszelkie informacje opublikowane na DELFI zabrania się publikować na innych portalach internetowych, w mediach papierowych lub w inny sposób rozpowszechniać bez zgody DELFI. Jeśli zgoda DELFI zostanie uzyskana, trzeba obowiązkowo podać DELFI jako źródło.
pl.delfi.lt
Comment Show discussion (2)