Skarżące byli poddani ciągłemu monitoringowi, kontroli osobistej oraz skuwano im ręce i nogi za każdym razem przy opuszczeniu celi. Takie środki muszą być stosowane zawsze w przypadku nadania statusu więźnia niebezpiecznego. Takie ograniczenia stosowane były również podczas widzeń z rodziną. W trakcie pobytu skarżących w więzieniu nie pojawiły się nowe podstawy do przedłużania tego statusu. W stosunku do Mirosława Piechowicza ograniczenia te były stosowane przez 2 lata i 9 miesięcy. Natomiast skarżący Andrzej Horych nadal podlega takim ograniczeniom, w sumie ponad 7 lat.
Trybunał uznał, ze pierwotna decyzja o zastosowaniu statusu więźnia niebezpiecznego była zasadna ze względu na bardzo poważne zarzuty stawiane skarżącym. Jednak zdaniem ETPC, długotrwałe stosowanie tego systemu wraz ze wszystkimi jego konsekwencjami nie było konieczne w celu zapewnienia bezpieczeństwa w jednostce.
„Trybunał stwierdził również, że długość oraz dolegliwość konsekwencji wynikających ze stosowania statusu więźnia niebezpiecznego w sprawach Piechowicz przeciwko Polsce oraz Horych przeciwko Polsce przekroczyły wymogi wynikające z konieczności zapewnienia bezpieczeństwa w jednostkach penitencjarnych” – powiedział Maria Ejchart, prawniczka Fundacji.
W ocenie Trybunału do stwierdzenia naruszenia art. 3 Konwencji (zakazu tortur) przyczynił się również brak weryfikacji, czy istniały konkretne przyczyny przedłużania stosowania tego statusu. Trybunał w wyroku powołał się również na obserwacje Komitetu ds. Zapobiegania Torturom (CPT), który również w ostatnim Raporcie dotyczącym Polski wyraził swoje wątpliwości dotyczące procedury nadawania statusu „więźnia niebezpiecznego”.
W wyroku Piechowicz przeciwko Polsce ETPC stwierdził również naruszenie art. 5 (prawo do wolności osobistej) oraz dwukrotnie art. 8 (prawo do prywatności). Za naruszeniem art. 5 przemawiało długi okres stosowania tymczasowego aresztowania przez ponad cztery lata oraz brak dostępu do akt postępowania. Zaś za naruszeniem art. 8 ograniczenie Skarżącemu kontaktów z rodziną i cenzurę korespondencji.
„W naszej ocenie ten wyrok powinien skutkować zmianą regulacji prawnych, które wywołują wątpliwości w praktyce. Normy prawne powinny gwarantować, by status więźnia niebezpiecznego był stosowany tylko w wyjątkowych sytuacjach oraz na czas niezbędny dla zapewnienia wymogów bezpieczeństwa”– dodaje Maria Ejchart.
