„Pamiętam pierwsze wrażenia w pierwszych latach niepodległości, kiedy byłem głową państwa, reprezentowałem Litwę na świecie. Kiedy były pewne konsekwencje lub znaki poparcia i pomocy, to czułem się, że jestem potrzebny” – powiedział w wywiadzie dla DELFI Landsbergis.
Polityk powiedział, że nie wszystko udało się. „Co się udało, to niech mówią inni. Nie u dała się utopia (…) aby Litwa stawała się inna niż sowiecka” – powiedział dla „Lietuvos rytasa” Landsbergis.
Landsbergis urodził się w Kownie w 1932 roku. Od 1952 do 1990 pracował jako nauczyciel. Od 1978 do 1990 był profesorem historii muzyki w Litewskiej Akademii Muzyki. Od 1988 był zaangażowany w działalność Ruchu Niepodległości Litwy Sąjūdis, należał do grupy założycielskiej tej organizacji. Do 1990 kierował radą Sąjūdisu, od 1991 jest jego honorowym przewodniczącym.
W marcu 1989 uzyskał mandat w wyborach Zjazdu Deputowanych Ludowych ZSRR, a w lutym 1990 został członkiem Rady Najwyższej Litewskiej SRR. 11 marca 1990 wybrano go jej przewodniczącym (jednocześnie głową państwa), przewodniczył w tym dniu historycznej sesji parlamentu, na której proklamowano powstanie niepodległej Republiki Litewskiej.
Po przegranych wyborach w 1992 r., został liderem sejmowej opozycji. W 1993 na bazie znacznej części Sąjūdisu współtworzył nowe ugrupowanie pod nazwą Związek Ojczyzny (Litewscy Konserwatyści).
