Językoznawczyni zaznaczyła, że z pisownią nazwisk wiążą się dwa problemy. Pierwszy dotyczy kobiet, które wyszły za mąż za cudzoziemca, a drugi to pisownia nazwisk przedstawicieli mniejszości narodowych. W pierwszym wypadku, według Smetonienė, mamy do czynienia z dokumentami wydanymi w innym państwie.
„Cudzoziemiec, biorąc za żonę Litwinkę, ma prawo dać jej własne nazwisko, a żona je przyjąć. Naturalnie, że tam mogą być używane inne znaki niż w języku litewskim. Przepisując te znaki zgodnie z litewską transkrypcją, nadajemy żonie i dzieciom inne nazwisko“ — powiedziała lingwistka.
Natomiast pisownia nazwisk mniejszości narodowych stanowi według niej problem polityczny. „Jeśli chodzi o pisownię nazwisk mniejszości narodowych przy zastosowaniu innych liter niż te, jakie istnieją w alfabecie litewskim, to naturalne, że jest to problem polityczny. Oni są naszymi obywatelami, mają dokumenty wydane na Litwie, co sprawia, że ich zapis można zmienić jedynie decyzją Sejmu“ —wytłumaczyła Irena Smetonienė.
Nie widzi ona jednak zagrożenia w oryginalnej pisowni nazwisk mniejszości narodowych, bo w znakach towarowych np. Swedbank, te litery są pisane od dawna. „Nie wyrządziłoby szkody również stosowanie tych liter w nazwiskach. Przecież nazwiska cudzoziemców w przestrzeni publicznej są pisane zgodnie z oryginalną pisownią“ — dodała szefowa Państwowej Komisji Języka Litewskiego.
